Gerben's verhalen, nu: CSI Miami: Spoorloos

[Gerbanno]

Ik weet niet of er animo voor is, maar nadat Jeroen het had gelezen en het goed vond besloot ik mijn CSI verhaal(en) hier maar eens te gaan posten.

Er is al een aan vooraf gegaan, maar gezien ik die minder goed vind, sla ik die over.
Even een korte introductie:
Het speelt zich af in Miami.
CSI leider: Julian Caloz
En onder zijn leiding heeft hij:
Sara Dayle
Emily Webcaster
Eric Yard
Lucas Fox
Tom Izka.
Verdere uitleg komt vanzelf in het verhaal

CSI Miami: Spoorloos

De meeste moorden in Miami werden gepleegd in donkere steegjes, vervallen huizen, of afgelegen bedrijventerreinen. Zo ook deze. Een hoger bendelid van Las Culebras was neergeschoten. Dit gebeurde vaker, meestal zonder dat iemand die niet bij de bende hoorde er wat van meekreeg. Maar dit keer had een omstander de politie gebeld, en zodra Caloz was aangekomen herkende hij de vermoorde Leonardo Dracento, waar hij eerder problemen mee gehad had. Eric Yard had twee hulzen weten te vinden, en na een bezoek aan het mortuarium, waar lijkenschouwer Tom Izka de kogels uit het lichaam van Dracento gehaald had werd alles naar Emily Webcaster gestuurd. Na enkele onderzoeken bleek dat het afkomstig was van een AK 47. Caloz was inmiddels met Lucas Fox richting Las Culebras gegaan. Bewapend liepen ze de loods in waar de bende zich huisveste. Giovanni Forlán, de bendeleider van Las Culebras, en door iedereen Giovanni genoemd, kwam op het tweetal aflopen.
‘’Ik weet waar dit over gaat, en ik zal jullie helpen met antwoorden geven, zolang dat niet in ons nadeel is.’’
Caloz knikte. ‘’Vertel, weet jij wie deze treurige moord op zijn geweten heeft?’’
Giovanni aarzelde, maar knikte uiteindelijk. ‘’Ze noemen hem ‘Cobra’.’’
Caloz luisterde aandachtig.
‘’Hij komt uit Belize, hij en zijn bende hadden een ruil voorgesteld. 2 liter benzine tegen 2 kilo cocaïne.’’
‘’En jullie hadden toegestemd met deze ruil?’’ Caloz had niet verwacht dat de dader zich buiten Miami bevond, laat staan in een ander continent.’’
‘’Ja, u weet inmiddels waar de ruil plaatsgevonden heeft,’’
Caloz onderbrak hem. ‘’De plaats delict.’’
‘’Ja,’’ zei Giovanni, ‘’En daar is Leo neergeschoten.’’
‘’Bedankt voor de antwoorden.’’ Hij en Fox liepen de hal uit.
‘’Er is nog meer, ‘’ schreeuwde Giovanni vlug. ‘’Het was zijn eigen schuld, Cobra had meer dan 2 kilo, hij had wel 50. En Leo wilde meer dan 2 kilo, hij was uit op de hele voorraad. En toen, nou, dat weet u inmiddels.’’
Caloz knikte dankbaar, en wist dat Giovanni hem dit niet vertelde om hem te helpen, maar om ervoor te zorgen dat ze zelf enigszins uit de problemen raakten.

Belize ligt in Latijns-Amerika, tegen Mexico en Guatemala aan. Caloz was een dag na het gesprek met Giovanni met Fox op het vliegtuig gestapt naar Belize City. Het tweetal kwam aan op Belize City Airport. Dit was gelijk de stad waar ze moesten zijn om de zogenaamde Cobra te vinden. Zodra het duo het vliegtuig uitstapte stond een donkere man, kaal, maar met een bruine snor ze op te wachten.
‘’Jason Brown.’’ Stelde hij zich aan Caloz en Fox voor.
‘’Ik werk hier al drie jaar lang, en heb alle informatie over alle dertig bendes die zich in deze stad gevestigd hebben.’’
Caloz zette zijn zonnebril af, en zei: ‘’In dat geval kunt u mij vast vertellen waar ik ene ‘Cobra’ kan vinden?’’
‘’Niet exact.’’ Zei Brown, en vervolgde: ‘’Naar mijn weten zijn er drie leden die zich hier Cobra noemen. Bij Dog Pound, de Comando Vermelho Gang, en het gevreesde George Street.’’
‘’Zeg me waar ik ze kan vinden.’’
Dog Pound was niet zomaar aan hun naam gekomen. Ze hadden geen geweren, maar beten als honden. Verschillende mensen werden in hun been of hals gebeten, en lang niet iedereen overleefde het.
Caloz en Fox liepen door een klein gangetje, omringt met houten vervallen huizen.
‘’Wat doen jullie hier?’’
Voor de CSI’ers verscheen een donkere man, met een muts tot over zijn ogen getrokken. Hij werd gevolgd door twee andere mannen waarvan één een bandana voor zijn gezicht had, en de ander een pet op, ook tot over zijn ogen.
Fox wou zijn insigne pakken, maar Caloz maakte een afkeurend gebaar. Fox stopte hem weg.
‘Wij zoeken ene ‘Cobra’.’’
De man met de bandana voor zijn gezicht kwam dreigend op Caloz aflopen.
‘’Ik hossel alleen voor geld om mijn vierjarige zoontje en tweejarige dochter te onderhouden. Mij kunt u niks maken.’’
‘’Dat kan ik wel, maar daarvoor ben ik hier niet. In Miami is een moord gepleegd. Weet jij daar meer van?’’
Cobra gromde. ‘’Ik heb niet eens het geld om naar Miami te komen, dus beschuldig mij niet van moord.’’
Caloz knikte. ‘’Bedankt voor de medewerking.’’
Achter hem hoorde hij Cobra nog zeggen: ‘’Geloof me, niemand wil een leven als dit.’’

Hij is nog lang niet af, er komt nog meer en er is ook al een stuk af. Dat komt morgen of een andere keer
Reacties zijn altijd welkom =)

[Gerbanno]

Jammer genoeg geen reacties =(
Tweede deel:

Niet veel later kregen de overige CSI’ers van het team van Caloz ook hun eigen problemen. Ze kregen van Robert Dampson te horen dat er in Little Haïti, in het Lemon City Park een moord gepleegd was op een eenendertig jarige man, met als naam Stefan Fox.

‘’Caloz’’
‘’Julian, Sara opnieuw.’’ Tien minuten na het eerste telefoongesprek ging Caloz’s mobiel opnieuw af.
‘’Is Lucas bij je?’’
‘’Ja, die staat naast me, ik geef hem wel even.’’
‘’Luc, heb jij een broer of familielid of weet ik veel die Stefan Fox heet?’’
Fox was enigszins overrompeld door de vraag.
‘’Ja, dat is mijn broer.’’
‘’En, hoe oud is je broer ongeveer?’’
Sara hoorde dat Lucas het uitrekende.
‘’Eenendertig, als ik het goed heb.’’
‘’Luc, het spijt me, dan heb ik heel slecht nieuws voor je.’’
Het bleef even stil.
‘’Je bedoeld, dat…?’’ Fox viel stil.
‘’Het spijt me Luc.’’
‘’Bedankt…dat je me dit op tijd hebt willen mededelen Sara.’’
‘’Het spijt me echt Lucas, sorry.’’
Fox hing op, en Caloz zette zijn zonnebril af.
‘’Het lijkt me beter dat je maar richting Miami gaat jongen.’’

‘’Dus, als ik het goed begrijp ben je niks wijzer geworden?’’
Nadat Caloz Lucas Fox op het vliegtuig naar Miami gezet had was hij teruggegaan naar Jason Brown.
‘’Meer dan dit heb ik nog niet van ze losgekregen.’’ Was het antwoord van Caloz.
‘’Misschien moet je een keer naar Fabiano Loreira gaan, hij zit zelf ook in een bende. Hij weet bijna alles van wat hier rondgaat, maar ga niet met hem in discussie. Dat kan een fatale afloop voor je zijn.’’
Caloz knikte ten teken dat hij begreep dat hij op zijn hoede moest zijn.

Lucas Fox was aangeslagen aangekomen in Miami. Het verlies van zijn broer viel hem zwaar. Caloz had hem afgeraden bij deze moord betrokken te raken, maar alsnog was Fox langs Tom Izka in het mortuarium gegaan, die medelijdend ‘’hij is dood’’ tegen hem zei. Fox was daarna moedeloos naar zijn huis gegaan. Wachtend tot de tijd hem tot rust zal brengen.

[Diertjee]

Nu wel een reactie.
Ik zit het even door te lezen, Vind ik altijd wel leuk.
Heb vakantie dus heb tijd zat.

[Gerbanno]

Bedankt Kevin =)

Emily Webcaster en Eric Yard zaten bij een Restaurant dat New York pizza’s beloofde. Het verschil tussen de normale en de New York pizza was Eric niet helemaal duidelijk, maar zolang de pizza lekker was maakte het hem ook niet uit.
Emily pakte het laatste stuk van de pizza salami die ze deelden.
‘’Nog een?’’
Eric knikte.
‘’Dat is ook wel zo eerlijk, gezien jij twee keer zoveel gehad hebt.’’
Emily bestelde een tweede pizza.
‘’Zou Sara al wat gevonden hebben?’’ Vroeg Eric.
Ze hadden niks kunnen vinden rond de moord op de broer van Lucas, en dus was de enige hoop die ze hadden vingerafdrukken die zich wellicht op de kleren van Stefan Fox bevonden. Tom Izka had al vastgesteld dat het slachtoffer was vermoord door een slagwapen, hoogstwaarschijnlijk een knuppel.
De tweede pizza werd geserveerd, en nog voordat deze goed en wel op de tafel stond had Eric het eerste stuk al te pakken.
Emily schoot in de lach, en Eric’s telefoon ging.
Terwijl hij de hap van de pizza die hij net had genomen snel weg kauwde nam hij op en zei iets waarvan je nog net kon verstaan dat het ‘Eric’ was.
‘’Eric, ben jij dat?’’ Klonk het aan de andere kant.
Snel slikte Eric de pizza door.
‘’Ja, sorry, ik ben het. Wat heb je gevonden?’’
‘’Op het jasje van Stefan Fox heb ik twee vingerafdrukken gevonden die niet van het slachtoffer waren, ik haal ze nu door CODIS.’’
CODIS was het vingerafdrukken systeem waarin ze gemakkelijk de vingerafdruk bij de persoon konden vinden.
Door de telefoon heen hoorde Eric een licht gepiep.
‘’We hebben een match.’’
‘’Zeg me wie en waar, en wij gaan onderweg.’’
‘’John Langston, Sunset Drive 12.’’
‘’Bedankt Sara, je bent een held.’’ Eric klapte zijn mobiel dicht, pakte nog snel een stuk pizza, en vroeg aan een langslopende ober: ‘’Meenemen?’’

Het was gaan regenen, maar dat maakte Oliver Dorango niks uit. De meeste mensen waren naar binnen gegaan om te schuilen, maar Oliver had niet zo’n hekel aan regen. Hij wou hoe dan ook op tijd aan komen bij zijn afspraak met Jerry O’Shea, waarmee hij een vierjarige verbintenis zou tekenen om met als financieel adviseur te gaan werken. Jerry O’Shea bezat een van de grootste supermarkt ketens binnen maar ook buiten Florida. Het werk als financieel adviseur betaalde twee keer zoveel als zijn momentele baan. Met nog een kwartier op de klok en een kleine kilometer te lopen ging hij er vanuit op tijd te komen en gelijk een goede indruk te maken. Hij was niet de enige die zo gek was om door de stromende regen te lopen. Verderop in de straat zag hij een man aan komen lopen, met een zwarte hoed en een lange regenjas die van zijn nek tot zijn voeten liep. Zijn hoed stond wat naar voren, waardoor Oliver zijn gezicht niet kon zien. Inmiddels was de man naderbij gekomen. Dichtbij genoeg om te zien dat de onbekende man iets in zijn hand had, iets wat glom door de lichtinval. Toen hij nog geen tien meter van de gedaante weg was besefte Oliver dat het een knuppel was. De man hield de knuppel wat steviger vast, en voordat Oliver het doorhad lag hij bloedend op de straat. Vanaf beneden gezien kon hij het gezicht van de man iets beter zien, iets in zijn ogen kwam hem bekend voor. Een tweede slag met de knuppel zorgde ervoor dat dat het laatste was wat Oliver Dorango ooit gezien zal hebben. Het bloed van Oliver stroomde weg in de goot.
Julian Caloz was in Belize op zoek gegaan naar de door Jason Brown genoemde Fabiano Loreira. Hij had met hem afgesproken in een verlaten schuur vlak buiten de stad. Loreira wou niet gezien worden met een agent in de buurt.
Caloz liep langs de schuur naar de deur, die aan de achterkant zat. Hij probeerde door de ramen te kijken of Loreira er al was, maar door viezigheid op de ramen viel er vrijwel niks de zien. Caloz liep naar de schuurdeur. Met zijn pistool in zijn hand opende hij de deur.
Voor hem stond Loreira, ook gewapend. Hij knikte, en hield langzaam zijn pistool omlaag.
Caloz liep achter hem aan naar binnen, tot Loreira abrupt stopte.
‘Doe de deur dicht, de bomen hebben oren.’’
Caloz begreep wat Loreira bedoelde, en sloot de schuurdeuren.
‘’Wat wil je weten?’’ Loreira had geen vriendelijke stem, en Caloz had het gevoel dat Loreira met zijn stem wou laten weten dat hij boven Caloz stond. Hij schonk er geen aandacht aan.
‘’Vertel me alles wat je weet over de zogenaamde ‘Cobra’s’ die zich hier in een bende bevinden.

Het bezoek aan John Langston moest worden uitgesteld. Binnen was alles donker, en zodra Emily en Eric tweemaal hadden aangebeld en er niet werd opengedaan hadden ze besloten later een keer terug te komen. Het tweetal besloot te kijken of Tom Izka nog wat gevonden had in het mortuarium.
Dat was het geval, want zodra ze het mortuarium inliepen zei Tom zonder om te kijken: ‘’We hebben te maken met een seriemoordenaar.’’
Eric was verrast. ‘’Hoe weet je dat?’’
Tom had de vraag al verwacht, en hield twee foto’s omhoog. Één van de broer van Lucas, en één van Oliver Dorango. Zowel Eric als Emily viel het op dat de wond van het slachtoffer, beide malen op het hoofd, met hetzelfde moordwapen gemaakt te zijn. Beide keren was er een rond voorwerp ingeslagen op het achterhoofd.
Tom had door waar ze naar keken.
‘’Dat was mij dus ook opgevallen, en dus dacht ik aan een seriemoordenaar, maar dat hoeft natuurlijk niet.’’
Eric knikte.
‘’We zullen kijken of we een verband tussen de slachtoffers kunnen vinden.’’